Ένα «μανιφέστο» της ελληνικής generation Ζ.
Το ομότιτλο πρώτο album του θεσσαλονικιού συγκροτήματος Ψύλλοι στ’ Άχυρα κυκλοφόρησε το 2018, τρία χρόνια μετά το δημοψήφισμα και το τρίτο μνημόνιο και προς το τέλος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που επέτυχε μεν να ενισχύσει τους οικονομικά ασθενέστερους με τίμημα όμως το να δοκιμαστεί οικονομικά το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού. Προκάλεσε αμέσως μεγάλη αίσθηση και τους καθιέρωσε ως ένα από τα καλύτερα και πλέον υποσχόμενα νέα γκρουπ του ελληνικού ροκ.
Το δεύτερο album τους «Εφτά Μέρες Ντροπής» που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες (όπως και το πρώτο από την έγκριτη ελληνική ανεξάρτητη εταιρεία Puzlemusik) ψηφιακά και σε CD σε επιλεγμένα καταστήματα έρχεται στον πρώτο χρόνο της δεύτερης διακυβέρνησης Μητσοτάκη/ΝΔ και με την Ελλάδα, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, μετα πανδημίας, μετά Ουκρανίας, μετά Γάζας.
Είναι μία εντελώς διαφορετική, διεθνής και εγχώρια, κοινωνικοπολιτική συνθήκη. Τίποτα δεν είναι ίδιο με έξι χρόνια πριν και, όπως είναι φυσικό για ένα συγκρότημα που εξελίσσεται, πολλά έχουν αλλάξει και για τους Ψύλλοι στ’Άχυρα. Το μόνο που έχει παραμείνει ίδιο είναι ότι εξακολουθούν να μη θυμίζουν καθόλου και σε τίποτα τα δύο εμβληματικά rock συγκροτήματα με ελληνικό στίχο της πόλης τους, τους Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά.
Η επιρροή τους από τον αείμνηστο Θάνο Ανεστόπουλο και το ιστορικό συγκρότημα του Διάφανα Κρίνα είναι πολύ μικρότερη και για αυτό και πολύ λιγότερο ορατή. Το ίδιο ισχύει και για το punk ύφος και τις ανάλογες «αιχμές». Αντίστοιχα όμως υπάρχει ένα άνοιγμα προς το rock με την ευρύτατη έννοια του, τόσο τις παλαιότερες όσο και τις νεότερες μορφές του, τόσο πλουραλιστικό ώστε μαζί με την έμπνευση και την φανερά πολλή και σκληρή δουλειά της μπάντας να συνιστά πια ένα απόλυτα διακριτό προσωπικό ύφος. Οι ρυθμοί τους από την άλλη ίσως να είναι λίγο πιο αργοί αλλά αντίστοιχα πιο στιβαροί και δυναμικοί.
Τους Ψύλλοι στ’ Άχυρα αποτελούν ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Ηρακλής Δαΐτσης, ο κιθαρίστας Νίκος Βρύζας που κάνει και φωνητικά, ο μπασίστας Χάρης Κατόπης που επίσης κάνει φωνητικά και ο ντράμερ Σάκης Δρακούλης με τελευταία προσθήκη τον τρομπετίσα Γιώργο Λάλο (στον πρώτο δίσκο τους συμμετείχε ο εξαίρετος Θεσσαλονικεύς τρομπετίστας Γιώργος Αβραμίδης). Τα τραγούδια τους γράφει ο Ηρακλής Δαΐτσης και τα ενορχηστρώνουν όλοι μαζί. Τα μέλη τους είναι αληθινοί μουσικοί, ο μπασίστας παίζει επίσης synthesizer και ο ντράμερ το ανατολίτικο παραδοσιακό κρουστό djembe, μεταλλόφωνο αλλά και προγραμματίζει την drum machine όπου χρειάζεται. Η τρομπέτα τέλος είναι πλέον οργανικό στοιχείο τους, προσθέτοντας πολλά και στο μελωδικό σκέλος εκτός από το ηχητικό.
Το «Εφτά Μέρες Ντροπής» περιλαμβάνει οκτώ τραγούδια συν μία σύντομη ημι-οργανική εισαγωγή/«πρόλογο» στο πρώτο από αυτά και συνολικά στο album (το «Ογδοη Μέρα» και άλλα τρία εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο ομότιτλο ψηφιακό EP του ’22). Η θεματολογία τους είναι πολύ ευρύτερη από τον πρώτο δίσκο. Το single «Τα Περιστέρια Στην Οδό Μοναστηρίου» είναι το πιο ιδιαίτερο μουσικά και ίσως και το πιο όμορφο, ένα τραγούδι για την πόλη τους, την Θεσσαλονίκη, που στην συγκεκριμένη συγκυρία και κατάσταση όμως τελικά μιλά και αφορά όλη την Ελλάδα. Το «Ξέρω Τι Έκανες Εκείνο Τον Δεκέμβρη» είναι ένας απολογισμός μέσα από την απόσταση του χρόνου του Δεκεμβρίου του ’08, της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όσων ακολούθησαν και του τι σήμαιναν εντέλει.
Το «Ο Johnny» μιλά για το «στίγμα» των ψυχικών ασθενειών αλλά και ανιχνεύει τους εξωγενείς παράγοντες που οδηγούν σε αυτές. Το κεντρικό τραγούδι του δίσκου όμως αναμφίβολα είναι το «Ντροπή». Θέμα του όλα τα δεινά που δηλητηριάζουν την σημερινή Ελλάδα, το bullying και ο αποκλεισμός των μειονοτήτων, ΛΟΑΤΚΙ, χρηστών ουσιών, μεταναστών, ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η βία κατά των γυναικών χωρίς να λείπει και μια αναφορά η οποία λέει πάρα πολλά, «και για τα Τέμπη φταίει ο σταθμάρχης».
Χωρίς να το επιδιώξουν καθόλου το «Εφτά Μέρες Ντροπής» είναι ένα «μανιφέστο» της γενεάς των Ψύλλοι στ’Άχυρα, της generation z, της «παγωμένης γενιάς» όπως την αποκαλούν οι ίδιοι στο «Ξέρω Τι Έκανες Εκείνο Τον Δεκέμβρη». Ένα πολύ συχνά (και απόλυτα δικαιολογημένα) οργισμένο αλλά όχι επαναστατικό μα αντίθετα πικρό και πληγωμένο μανιφέστο. Δεν ζητάει οποιουδήποτε είδους εκδίκηση, ούτε καν ανατροπή. Αυτό που κάνει είναι να απλώνει σε όλους και όλες εκτός φυσικά από την φασιστική ακροδεξιά ένα χέρι αλληλοκατανόησης και αλληλεγγύης. Αυτά δηλαδή που χρειαζόμαστε σε μια χώρα και έναν κόσμο με τόσα πολλά προβλήματα για να επανορθώσουμε τις συνέπειες των λαθών του μακρινού και κυρίως του πρόσφατου παρελθόντος και να θεραπεύσουμε τα τραύματα του ώστε να αντιμετωπίσουμε όλοι και όλες μαζί τις δυσκολίες και τις προκλήσεις του πολύ πιο άμεσου από όσο πιστεύουμε μέλλοντος.
Ένα από τα καλύτερα και πιο σημαντικά ελληνικά albums του 2024, πέραν πάσης αμφιβολίας.
ΠΗΓΗ OGDOO.GR